Van wie was George I van Groot-Brittannië?

George I Lodewijk (Duits: Georg I. Ludwig; Engels: George I Louis) (Hannover, 28 mei 1660 — Osnabrück, 11 juni 1727) was vanaf 1698 hertog-keurvorst van het Keurvorstendom Brunswijk-Lüneburg in het Heilige Roomse Rijk. Op 1 augustus 1714 werd hij ook koning van Groot-Brittannië en Ierland.

George werd geboren in Hannover, destijds de residentie van de hertogen van hertogdom Brunswijk-Lüneburg (gelegen in nu de Bondsrepubliek Duitsland). Hij erfde al de titels en deelgebieden van het hertogdom Brunswijk-Lüneberg van zijn vader en ooms. Een reeks Europese oorlogen zorgde ervoor dat zijn grondgebied nog uitbreidde, en in 1708 werd hij bekrachtigd tot keurvorst van Hannover.

In 1714, na de dood van koningin Anna van Groot-Brittannië, besteeg hij op 54-jarige leeftijd de Britse troon als de eerste monarch van het Huis Hannover. Alhoewel er meer dan vijftig nauwere, doch rooms-katholieke, bloedverwanten waren van Anna, verbood de Act of Settlement dat er katholieken op de Britse troon zouden zitten; George was zo, via de familietak van zijn grootmoeder, de dichtst levende protestantse verwant van Anna. In reactie hierop probeerden de jakobieten George af te zetten en hem te vervangen door de katholieke halfbroer van Anna, Jacobus Frans Eduard Stuart, maar dat mislukte.

Tijdens de heerschappij van George nam de macht van de monarchie af en begon Groot-Brittannië aan een overgang naar het moderne systeem van een kabinet dat geleid wordt door een premier. Tegen het einde van zijn heerschappij was de echte macht eigenlijk in handen van Robert Walpole, de eerste de facto premier van Groot-Brittannië. George stierf onderweg tijdens een reis naar Hannover, waar hij ook werd begraven.